Άρχισαν και με βαραίνουν οι αναμνήσεις...
Μα πιό πολύ μου τρυπάει τ' αυτιά η σιωπηλή κραυγή του σχολείου μας - του Κατσάμπειου Γυμνασίου Προυσού - που κάθε Αύγουστο το βλέπω κι είναι όλο και πιό "βαρύ", όλο και πιό γερασμένο, όλο και πιό μελαγχολικό...
Διαδυκτιακά, λοιπόν, κάνω το πρώτο κάλεσμα επικοινωνίας με όσους πάνω - κάτω έχω κοινές αναμνήσεις απ' αυτό το χώρο.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των περασμένων ο καθένας μας και όλοι, ίσως βρούμε και κάποια άκρη για το μέλλον του.
Χρόνια το παλεύω, με θυμό κι αγανάκτηση, οταν έμαθα ότι το άδειασαν εν μια νυκτί και το μετέτρεψαν σε πλίνθους και κέραμους ατάκτως ειρημένους. Με πόνο ψυχής όταν δίπλα στην επιγραφή ΚΑΤΣΑΜΠΕΙΟΝ είδα το σήμα της ΔΕΗ - μα μήπως κι αυτή το αξιοποίησε; Και με απόγνωση τώρα που το σαρακώνει ο χρόνος...
Ειπώθηκαν πολλά. Απ' το να συναντηθούν όσοι γράμματα έμαθαν σ' αυτό, μέχρι το να γίνει κάποιος σύλλογος των αποφοίτων. Όλους τους βρήκα ενθουσιασμένους φιλολογικά, όμως δυστυχώς στην πράξη όλοι χωλαίνουμε.
Γι' αυτό σαν τελευταία λύση βρήκα το ιστολόγιο. ίσως μέσα απ' την επαφή μας ξεφύγουμε απ' τα λόγια. οταν η γροθιά είναι συλλογική, η δύναμη έχει αποτέλεσμα.
Σας περιμένω για να πούμε περισσότερα...
